Pułkownik Sopel – PROLOG

Siedział tak nie wiadomo ile minut, kiedy w uszy wbił mu się przykry hałas. Dopiero po chwili zrozumiał, że to ponownie dzwonek do drzwi. „Jehowi nie odpuszczają?”, pomyślał zdziwiony. „Żałosne…”. Mimo wszystko podniósł się i podszedł do drzwi. Zaskoczony ujrzał po drugiej stronie jakiegoś młodego człowieka.

– Dzień dobry. Kwestuję na rzecz naszego schroniska dla bezdomnych piesków. Niestety coraz więcej czworonożnych przyjaciół zostaje bez domu i bez swojego człowieka. Mają trudne życie. Staramy się im ulżyć… – mówił dalej, ale pułkownik nie słyszał już jego słów. Przed oczami stanął mu jego własny pies. Wierny towarzysz, którego jednak musiał w końcu zastrzelić. To było trudne, ale obowiązek nie jest tym, od czego należy się uchylać. Oblicze zasnuła mu jakby stalowa zasłona. Wiedział, że cywile nazywają to „wzruszeniem”.

– Rozumiem – powiedział takim tonem, że kwestujący natychmiast umilkł. – Oczywiście, że trzeba ulżyć. Dam wam datek. Ile chcecie?

– Ile pan zechce – wydukał zaskoczony młodzieniec. Przytłoczony pytającym spojrzeniem szybko uzupełnił – Ludzie zwykle dają pięć, dziesięć złotych… – umilkł speszony.

– Jak to, to starcza? – zdziwił się pułkownik.

– Właściwie nie za bardzo. Inaczej bym pana nie nachodził – wyznał tamten.

– Dobrze. Dam sto! – zdecydował pułkownik. – Ale macie to robić porządnie. Nie żadne tam trucie – to dobre dla panienek. Prawdziwy przyjaciel zasługuje na kulę prosto w skroń. To kwestia przyzwoitości. Wiem, o czym mówię, bo sam kiedyś pożegnałem tak przyjaciela. Kula w skroń, a nie żaden zastrzyk!

„Gdyby mężczyźni pamiętali o takich podstawowych zasadach, to świat inaczej by wyglądał…” znów na moment się zamyślił.

– Halo! Proszę pana! – zawołał, bo jego rozmówca nagle gdzieś zniknął. „Dziwna ta młodzież”, pomyślał pułkownik chowając banknot z powrotem do kieszeni.

Wrócił do stołu i sporządził zręcznie klasyczną mieszankę. Dwa odłamkowe pozwoliły strząsnąć resztki snu. Wszystko szło właściwym torem, aż nagle nastąpił przykry zgrzyt. Mimo że siedział bokiem do okna, to i tak pułkownik od razu zauważył, że „137” powrócił na drzewo.