Pułkownik Sopel – PROLOG

To miało już znamiona złośliwej prowokacji. Poczuł, jak wewnątrz przeskakuje mu jakby jakaś zapadka. Znał to uczucie. Lubił je nawet. Na tyle, na ile profesjonalista może i powinien sobie pozwolić oczywiście. To małe „klik” oznaczało jedno: precyzyjną bezwzględność w ruchach i działaniu. Sięgnął do szuflady. Jeszcze zanim wyjął, już zdążył przeładować. To była jego pamiątka. Na specjalne okazje. „Smith and Wesson” kaliber 44. Prezent od amerykańskiej pani porucznik, z którą kiedyś połączyły go bliskie więzy w czasie jednego ze szkoleń NATO. Tak, magnum to był odpowiedni poczęstunek dla „137”. Teraz był dobry moment. Wiatr ucichł i obiekt nieruchomo siedział na gałęzi. Ramię pułkownika uniosło się i zatrzymało absolutnie nieruchomo.

Wiedział, że ogłuszający huk nie zdziwi sąsiadów. Będą myśleli, że znowu słucha swojej ulubionej muzyki – hardcore military techno. Nacisnął na spust. Pełna koncentracja sprawiła, że widział wszystko jak w zwolnionym tempie. Kula trafiła „137” prosto w niewielki korpus. Obiekt dosłownie rozpadł się na kawałki. Główka wraz szyją poszybowały w bok, a obydwie łapki poleciały w inne strony, kreśląc w powietrzu krzywe hiperboliczne. Masa piór i wnętrzności „137” spadła pod drzewo.

„Dokładnie tak jak z zamachem stanu”, pomyślał pułkownik. „Na początek trochę syfu, a potem już ład i porządek”. I jak drapieżna sowa wypluwa resztki zjedzonego gryzonia, tak po akcji pułkownika zostały tylko niewielkie fragmenty wroga.